Jak widać w czasie ponad 15 minutowej zabawy udało się odnaleźć jeden jednosekundowy epizod „bycia z“ – wspólnej radości trojga partnerów, w sytuacji przestrzennej bliskości i wspólnego pola uwagi oraz zidentyfikowano 3 atrybucje stanów wewnętrznych. Wypada dodać, że według autorów etap czwarty LTP kończy się w momencie przerwania przez jednego z małżonków kontaktu z drugim i zainicjowania kontaktu z dzieckiem; a zarazem całą procedurę kończy się na wyraźny komunikat rodziców. W sytuacji Ali, pierwszy kontakt mamy z Alą w czwartym etapie miał miejsce po 35 s. (tak jak zaznaczono w tabeli) natomiast komunikat o zakończeniu zabawy padł po kolejnych 11 min i 53 s. W tym etapie dodanym przez rodziców miały jeszcze miejsce dwa epizody „bycia z“ (przy czym jeden między rodzicami) o łącznym czasie trwania 3 s. Porównajmy teraz zabawę w rodzinie Marysi:

 

 MARYSIA, 2,5 roku, mowa w normie - wynik w IRMiK – 45 centyl

	Czas etapu	Liczba epizodów „bycia z”	Czas epizodów bycia z	Liczba atrybucji stanów wewnętrznych
I etap matka-dziecko	3,33	0	0	1
II etap ojciec-dziecko	3,07	2	4 s./ 2,14%	0
III etap troje	6,79	4	10 s./ 2,28%	7
IV etap rodzice sami	5,05	3 (sami rodzice) 1 (wszyscy troje)	10 s. 2 s./ 4%	2
RAZEM	19,05	10	26 s./ 2,27 %	10

 

Widać że wspólnota afektywna we wspólnej przestrzeni i skoordynowanym polu uwagi z towarzyszącymi atrybucjami stanów wewnętrznych jest silniej obecna w rodzinie dziecka typowo rozwijającego mowę.  Należy jeszcze dodać, że przy mikroanalizie interakcji w diadach matka-dziecko i ojciec-dziecko stwierdzono liczne występowanie epizodów „bycia z“ w rodzinie Ali, potwierdza to w obserwacje Jasińskiego (op. cit.) dotyczące trudności w osiąganiu momentów wspólnego bycia we troje – w budowaniu relacji triadycznej. Oczywiście podobnie jak w badaniach Jasińskiego czy klinicznych studiach Zalewskiej mowa tu jedynie o prawdopodobnej charakterystyce kontaktu z dzieckiem, która zostanie zweryfikowana w dalszym ciągu opisywanych tu badań.

Mikroanaliza nagrań video umożliwia bardziej wnikliwe i dalej idące obserwacje niż tylko liczbowe i czasowe porównanie charakterystycznych epizodów kontaktu. Otóż zsynchronizowanie trzech strumieni aktywności umożliwiło identyfikacje powtarzających się wzorców interakcji, i tak:

Pierwszym charakterystycznym wzorcem silnie obecnym w rodzinie Marysi było obserwowanie zabawy współmałżonka z dzieckiem, któremu towarzyszyły wyrażane mimicznie pozytywne emocje, ten sposób zachowania występował zarówno u matki jak i u ojca. W rodzinie Ali (PORM) również występowało obserwowanie zabawy dziecka i współmałżonka, jednak bez towarzyszącej mu radości, zarazem to zachowanie wyraźniej było obecne u matki niż u ojca.

Drugim kilkakrotnie powtarzającym się wzorcem było wspólne patrzenie rodziców na dziecko, z towarzyszącym mu wyrażanym mimicznie pozytywnym afektem, co stawało się punktem wyjścia do inicjatywy dziecka skierowanej ku któremuś z rodziców inicjatywy otwierającej wymianę w diadzie lub w triadzie. Nie zaobserwowano tego wzorca w rodzinie Ali.

Używając języka potocznego można powiedzieć, że wystarczyło gdy rodzice patrzyli razem na swoje dziecko z miłością – stawało się to dla niego bazą do odnalezienia się pomiędzy nimi w rodzinie. Bez konieczności zdawania niemego pytania „Gdzie ja jestem?”, które w rodzinach dzieci nie mówiących wydaje się pozostawać bez odpowiedzi.

 

  1 2 3 4 5 6