Próbując znaleźć wyjaśnienie sprzeczności w badaniach, a nie odwołując się do argumentów metodologicznych, można stwierdzić, że prawidłowości dotyczące dyrektywności matek i bierności dzieci są częściej zauważane u dzieci starszych i nie rozwijających mowy tzn., dzieci powyżej 3 r.ż. Tłumaczyć można to w ten sposób iż nasilenie niepokoju o prawidłowy rozwój dziecka u matek tych dzieci jest z całą pewnością większe niż u matek dzieci poniżej 3 lat, które często uspokajane są stwierdzeniami lekarzy, że: „do 3 roku życia nie ma się, czym niepokoić”, „samo przejdzie”, lub „chłopcy zawsze później zaczynają mówić”. Ten niepokój o prawidłowy rozwój dziecka może stać się podstawą nasilonej kontroli mowy – zachowań z zewnątrz klasyfikowanych jako dyrektywne to znaczy: większej liczby pytań, w tym pytań, „co to?”, częstszego nazywania przedmiotów, częstych tzw. kąpieli słownych – w zgodzie z lansowanym poglądem, że im więcej się do dziecka mówi tym lepiej ono będzie mówić - zlecania powtarzania nazw, poprawiania dziecka, generalnej koncentracji matki na zaburzonej funkcji mowy nie zaś na potrzebach dziecka czy nim samym. Niestety taki wzorzec zachowań matek, jakkolwiek zrozumiały, działa w sposób paradoksalny, to znaczy w intencji używany by wywołać mówienie, zdaniem licznych badaczy może dodatkowo utrudniać rozwój mowy. To ostatnie założenie pozostaje w zgodzie z generalnie podzielanym poglądem, iż wspólna uwaga matki i dziecka w zabawie, synchronizacja w zabawie i wzajemność są ściśle powiązane z rozwojem mowy (Dunham i Dunham, 1992; Tomasello, 1999; Trevarthen, Aitken, 2001). W dyrektywnym kontakcie brakuje zarówno wspólnej uwagi jak synchronizacji czy wzajemności.